پس روِ آل نبي باش

                  

هر گدايي نتواند كه نهد بر سر تاج                           

لايقِ دارِ انا الحقّ نبود هر حلاّج                        

بي خود از خانه برون آي كه نتواني كرد                                   

با خود آن جا كه كنند اهلِ قيامت معراج                  

از حجابِ خوديِ خويش برون آي و مكش                            

در سرِ عجز به دست من و ما بيش دواج              

كي تواند به كف  آورد ز معدن اصداف                                    

آن كه خوفش بود از قلزم و بيم از امواج            

دوستي مي كند از روزنِ اخلاص ظهور                                

راست چون بادة گل رنگ ز اطرافِ زجاج            

سينه بي معرفتِ خاص نباشد روشن                                       

خانه تاريك بود بي اثرِ نورِ سراج                  

هم چو بهلول ز ديوانگي از عقل ببُر                                    

مَثَل است اين كه خرابي بود ايمن ز خراج              

راه نا رفته به مقصد نتوان كرد نزول                                                    

حج بنگزارده هرگز نتوان بود از حاج                    

هيچ جمعيّتي از مشغله حاصل نشود                                  

خانه آن به كه بر افكنده نهد در تاراج               

تا تو مستغرقِ اصنامِ خيالي چه عجب                                     

حجرالاسود اگر باز نداني از عاج                        

پس روِ آل نبي  باش كه ذريّتِ اوست                                           

غايتِ مقصد و زنهار مگرد از منهاج                  

تا شود فطرتِ ما ظاهر و آيد در فعل                                        

حكمت اين است و گرنه چه عرض از ازواج           

اي نزاري چه كني بي هده گفتن عادت                               

مدّتِ عمر مكن در سرِ تشنيع و لجاج                  

دل قوي دار و به تسليم و رضا تن در ده                                 

تا نباشي به كسي هم چو خود آخر محتاج